Metoda wykrywania i funkcja

Umożliwia to stosowanie różnych zasad wykrywania do różnych zadań wykrywania. Zasadę wykrywania najbardziej odpowiednią do danego zastosowania określa się na podstawie różnych czynników, takich jak materiał wykrywanego obiektu, środowisko zastosowania oraz odległość, od której obiekt ma być wykrywany.

W przeciwieństwie do czujników indukcyjnych lub pojemnościowych, czujniki pola magnetycznego reagują na obecność pola magnetycznego. Nie ma znaczenia, czy to pole jest generowane przez elektromagnes czy magnes trwały. Dzięki temu czujniki pola magnetycznego są szczególnie odporne na manipulacje i zakłócenia. W porównaniu z wyżej wymienionymi czujnikami pola bliskiego czujniki pola magnetycznego oferują większe odległości robocze przy niewielkich rozmiarach.

Specjalne cechy techniczne czujników pola magnetycznego w skrócie:

• Wykrywanie elementów wyposażonych w magnesy
• Duża odległość robocza (w zależności od używanych magnesów)
• Zmienna odległość robocza: wybierając i montując magnes, można łatwo wyregulować wymaganą odległość roboczą
• Odporność na zakłócenie i manipulacje: czujnik reaguje wyłącznie na pola magnetyczne
• Wykrywanie przez ściany niemagnetyczne

Typowe zastosowania obejmują:

• Monitorowanie drzwi
• Zapytanie o komponent
• Wykrywanie elementów przez metalowe ściany, pod warunkiem, że ściany są niemagnetyczne

Ograniczenia czujników pola magnetycznego:

• Wykrywane elementy muszą być wyposażone w co najmniej jeden magnes
• Zasięg wykrywania zależy od kierunku montażu magnesu

Inne zasady

W zależności od zastosowania można korzystać z następujących alternatywnych zasad wykrywania:

• Czujnik indukcyjny: do wyłącznego wykrywania przedmiotów metalowych
• Czujnik pojemnościowy: do wykrywania obiektów wykonanych z tworzywa sztucznego lub papieru oraz cieczy (oleistych lub wodnych), granulek i proszków.

Czujniki pola magnetycznego działają bezkontaktowo. Wykrywają obiekty generujące pole magnetyczne.

Pierwszy czujnik zbliżeniowy klasy przemysłowej został opracowany i wprowadzony na rynek w 1958 roku przez Waltera Pepperla i Wilfrieda Gehla. W tym czasie ich rozwój był napędzany przez sąsiedni BASF. Firma BASF chciała zastąpić mechaniczne styki przełączające, używane ówcześnie do wykrywania towarów, bezstykowymi czujnikami, niepowodującymi iskier przy przełączaniu. Celem było znaczne zmniejszenie poziomu zagrożenia wybuchem. Już pierwszy czujnik zbliżeniowy został zaprojektowany jako iskrobezpieczny zgodnie z normą NAMUR.

Wszystkie czujniki zbliżeniowe firmy Pepperl+Fuchs są opracowywane, produkowane i sprzedawane zgodnie z odpowiednią normą IEC/EN 60947 „Aparatura rozdzielcza i sterownicza niskonapięciowa — część 5-2: Urządzenia obwodu sterującego i elementy przełączające — przełączniki zbliżeniowe”.

W przypadku czujników bezpieczeństwa firmy Pepperl+Fuchs ma zastosowanie dodatkowo norma „Aparatura rozdzielcza i sterownicza niskonapięciowa – część 5-3: Moduły sterujące i elementy przełączające – wymagania dotyczące urządzeń zbliżeniowych o określonym sposobie zachowania się w warunkach defektu (PDDB)”.